Tag: หมาขี้กลัว

เมื่อ Sara Ortín León เบื่อกับการใช้ชีวิตที่แสนวุ่นวายในบาร์เซโลนา เธอจึงตัดสินใจออกเดินไปยังภูเขาทางตอนเหนือของสเปน เพื่อพักผ่อนชิลๆ เป็นเวลา 2 เดือนที่บ้านของครอบครัวใน La Rioja ทริปนี้หญิงสาวได้พาสุนัขที่เธอช่วยเหลือไว้ทั้ง 3 ตัว ไปด้วย     ระหว่างที่อยู่ใน La Rioja หญิงสาวได้ไปเดินป่าบ่อยมาก จนกระทั่งครั้งหนึ่ง เธอได้เดินผ่านโรงนา ซึ่งเป็นฟาร์มเลี้ยงแกะเก่า แล้วเธอก็เห็นสุนัขพันธุ์ผสมออสเตรเลียนเชพเพิร์ด 2 ตัว ถูกล่ามไว้ข้างนอก ที่นั่นไม่มีน้ำและอาหารสำหรับสุนัขทั้ง 2 ตัว คอของพวกมันมีโซ่ผูกไว้แน่น จนทำให้มีปัญหาในการหายใจ โซ่ของพวกมันมีความยาวไม่ถึงเมตร จึงทำให้เคลื่อนไหวได้ไม่มากนัก     ตอนแรก León คิดว่าสุนัขเป็นของใครสักคนและพวกมันคงจะไม่ได้ถูกล่ามไว้แบบนี้ตลอดเวลาหรอก แต่เมื่อหญิงสาว กลับมาที่โรงนาในวันรุ่งขึ้น เธอเห็นสุนัขยังอยู่ที่เดิม ไม่มีทั้งน้ำและอาหาร วันต่อมาหญิงสาวก็ไปอีก ปรากฏว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม León บอกว่า “ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกมาก สุนัขถูกล่ามโซ่ไว้ ดังนั้น พวกมันจึงไม่ควรอยู่ในสภาพเช่นนั้นตลอดเวลา”     León ไม่แน่ใจว่าใครเป็นเจ้าของสุนัขสองตัวนี้กันแน่ แต่เพื่อนที่อาศัยในพื้นนี้รู้ดี เขาบอกว่า “พวกมันไม่ค่อยได้กินอาหาร…

สุนัขที่ชื่อ Bernard เติบโตมาในสิ่งแวดล้อมที่ย่ำแย่ มันต้องเอาตัวรอดท่ามกลางความโหดร้าย โดยที่ไม่เคยสัมผัสความเมตตาหรือความรักจากมนุษย์เลย ไม่เคยมีใครเกาท้องให้ หรือแม้แต่การลูบหัว มันก็ไม่เคยได้สัมผัส ดังนั้น Bernard จึงไม่รู้เลยว่าการแสดงความรักมันเป็นยังไง     แต่แล้ว ในปี 2014 เจ้าหมาก็ได้รับการช่วยเหลือโดยกลุ่มช่วยเหลือสัตว์ Dogs Deserve Better พวกเขาพามันไปศูนย์บำบัดในเมือง Smithfield รัฐเวอร์จิเนีย และเอาอาหาร เอายาให้มันกิน จากนั้นก็ถึงเวลาที่ต้องเข้าไปทำความรู้จักกับมัน แต่มันไม่เคยมีประสบการณ์กับมนุษย์ ยกเว้นช่วงเวลาที่ถูกช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย ดังนั้น มันจึงต้องใช้เวลาค่อนข้างนานในการไว้วางใจมนุษย์     ครั้งแรกที่เจ้าหน้าที่พยายามจะเข้าไปลูบมัน มันเอาแต่ทำเสียงขู่และซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องของมัน แต่ไม่กี่วันต่อมา มันก็ยอมให้เจ้าหน้าที่เข้าใกล้มัน และนั่นเป็นครั้งแรกที่มันได้สัมผัสถึงความรักจากมนุษย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นเข้าไปในห้องของ Bernard จากนั้นเธอก็พูดคุยกับมันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับมัน     เธอค่อยๆ วางมือบนตัวมัน และลูบหัวมันอย่างช้าๆ แต่เจ้าหมายังคงนิ่งเหมือนเดิม เจ้าหน้าที่ยังคงลูบตัวเมื่อเรื่อยๆ จน Bernard ค่อยๆ ผ่อนคลายลง ตั้งแต่วันนั้น เจ้าหน้าที่ยังคงใช้เวลากับเจ้าหมาอย่างต่อเนื่อง สอนให้มันเรียนรู้ว่ามนุษย์ก็สามารถเป็นคนดีและมิตรกับสุนัขได้เหมือนกัน ในที่สุด ความกลัวของเจ้าหมาก็หายไป และถูกเขียนชื่อในลิสต์ของหมาที่พร้อมสำหรับการรับเลี้ยง     และแล้ว…

ในปี 2016 ศูนย์พักพิงสัตว์ Gibson County Animal Shelter ในรัฐเทนเนสซี ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้ช่วยเหลือสุนัขชื่อ Niya จากสภาพชีวิตที่แย่มากๆ เจ้าหมาผู้น่าสงสารเคยถูกทารุณกรรมโดยเจ้าของเดิม พวกเขาใช้กระป๋องปาใส่มัน ทำให้มันมีรอยแผลเป็นอยู่ทั่วบนใบหน้า     นอกจากนี้ มันยังมีแผลพุพองที่ตา ที่เลวร้ายที่สุดคือติดเชื้อพยาธิหนอนหัวใจและพยาธิแส้ม้า การผ่านเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ ทำให้เจ้าหมาขี้อายและขี้กังวลเป็นอย่างมากเมื่อมีผู้คนอยู่รอบๆ ต่อมา Kimberley Slown ผู้ก่อตั้งศูนย์ช่วยเหลือสัตว์ Arrow Dog Rescue ในรัฐอิลลินอยส์ ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอตัดสินใจเข้าช่วยเหลือมันทันที     เธอพา Niya ออกจากศูนย์พักพิงและพาไปยังศูนย์ช่วยเหลือของเธอ ในขณะที่เจ้าหมารู้สึกกลัวมากและไม่กล้าเดินออกจากกรงในศูนย์พักพิง Slown จึงต้องแบกสุนัขที่มีน้ำกว่า 20 กิโลกรัมไปยังรถของเธอ เมื่อมาถึงบ้านของ Slown เจ้าหมาก็รีบเข้าไปหลบอยู่ในมุมหนึ่งของบ้าน มันอยู่ที่นั่นตลอดทั้งวันทั้งคืน และไม่ยอมขยับไปไหนเลย     Slown เองไม่ได้ไปกวนเจ้าหมา เพราะเข้าใจว่ามันต้องการเวลาในการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่ จนกระทั่งคืนที่สอง Niya ก็ยอมเดินออกมาจากมุมที่มันซ่อนตัว ดูเหมือนมันจะเข้าใจว่าตอนนี้มันอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว และมนุษย์ที่อยู่ในบ้านนี้ก็คือคนที่ต้องการช่วยมัน ไม่ใช่ทำร้ายมันเหมือนที่ผ่านมา ด้วยเหตุนี้ คืนนั้น Niya จึงเดินเข้าไปในห้องนอนของ Slown แล้วกดจมูกลงที่มือของเธอ…

สุนัขมากมายได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่น ไม่ต้องกังวลเรื่องที่นอน ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหาร เพราะทุกอย่างมีมนุษย์คอยเติมเต็มให้อยู่แล้ว นั่นเป็นสิ่งที่น้องหมา Salami และ Pastrami ควรจะได้รับเช่นกัน… แต่พวกมันถูกทิ้งบนถนนในลอสแอนเจลิส ประเทศสหรัฐอเมริกา และไปพักอยู่ในสถานที่รีไซเคิล     พวกมันอยู่ที่นั่นมาประมาณ 3 เดือนแล้ว จนพนักงานที่นั่นตัดสินใจนำกระดาษลังมาสร้างเป็นบ้านชั่วคราวให้ทั้งสองตัว อย่างไรก็ตาม พนักงานเหล่านั้นอดเป็นห่วงพวกมันไม่ได้ เพราะการอาศัยอยู่ข้างถนนคงไม่ปลอดภัยสำหรับสุนัข ในที่สุด พวกเขาจึงติดต่อขอความช่วยเหลือจากศูนย์ช่วยเหลือสัตว์ Hope for Paws หลังจากที่ Hope for Paws ได้รับแจ้งเกี่ยวกับ Salami และ Pastrami พวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่นั่นทันที เพื่อพาทั้งสองตัวออกมา     เมื่อไปถึง พวกเขาเห็นสุนัขทั้งสองตัววิ่งผ่านลานจอดรถ จากนั้น Pastrami ก็วิ่งออกห่างจากพวกเขา แต่  Salami กลับวิ่งเข้าหาผู้ช่วยเหลือ Lisa Arturo กับ Clay Greenbush หวังจะกินอาหารและได้รับความรักจากพวกเขา     แม้ว่า Salami จะไว้ใจเจ้าหน้าที่ตั้งแต่แรกเห็นและกระตือรืนร้นที่จะไปกับพวกเขา แต่เจ้าหน้าที่ไม่คล้องเชือก  Salami ทันที เพราะกลัวว่าอีกตัวจะหนีไป เพราะมันดูกลัวผู้คนมาก…

การถูกทิ้งมักจะทำให้ผู้ถูกทิ้งเจ็บปวดเสมอ และความเจ็บปวดนี้อาจกลายเป็นปมที่ทำให้พวกเขาไม่ไว้ใจใครและไม่อยากสานสัมพันธ์กับใครอีก เหมือนกับเจ้าหมา Tweedy ที่ถูกทิ้งบนถนนในลอสแอนเจลิส ตั้งแต่นั้นมามันก็ไปอาศัยอยู่แถวๆ รางรถไฟ จนกระทั่งมีคนสังเกตเห็นมันและติดต่อขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง Hope for Paws คือหน่วยงานที่ได้รับการติดต่อเข้ามา พวกเขาจึงรีบลงพื้นที่ไปช่วยเหลือเจ้าหมาที่ถูกทอดทิ้งทันที     แน่นอนว่ารางรถไฟเป็นที่ที่อันตรายสำหรับสัตว์ ดังนั้นกลุ่มช่วยเหลือจึงต้องการพา Tweedy ออกมาอยู่ในที่ปลอดภัยให้เร็วที่สุด แต่พอลงมือจริงๆ จึงได้รู้ว่าภารกิจนี้ยากกว่าที่คิดไว้มาก ทันทีที่ Tweedy เห็น JoAnn Wiltz และ Lisa Arturo ผู้ช่วยเหลือจาก Hope for Paws เดินเข้ามาใกล้ มันก็เริ่มถอยห่างจากพวกเขา     เห็นได้ชัดว่าเจ้าหมามีความประสบการณ์ที่ไม่ดีกับมนุษย์มาก่อน มันเลยรู้สึกกังวลอย่างมากในการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงที่กำลังจะช่วยมัน พวกเขาพยายามโยนให้อาหารไปให้เจ้าหมาเพื่อหลอกล่อ แต่มันดูไม่สนใจเลยสักนิด แถมยังไม่ยอมให้มนุษย์เข้าใกล้เหมือนเดิม     ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผู้ช่วยเหลือจะเข้าใกล้ Tweedy จะปฏิเสธทุกครั้ง แต่ในที่สุด Wiltz ก็สามารถใช้เชือกคล้องคอของมันได้ ทันทีที่มีเชือกมาคล้องคอ Tweedy ดูตกใจมาก เพราะมันคิดว่ามนุษย์คนนี้จะทำร้ายมันแทนที่จะช่วย มันเลยพยายามจะวิ่งหนี     ขณะที่ผู้ช่วยเหลือพยายามพาเจ้าหมาไปขึ้นรถ พวกเขาก็สังเกตเห็นบ้านที่เจ้าหมาอยู่ พร้อมกับถ้วยอาหารและน้ำ นั่นหมายความว่ามีใครบางคนดูแลมันอยู่ ไม่มีใครรู้ว่า Tweedy ถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวบนรางรถไฟแห่งนี้มานานแค่ไหนแล้ว…