Tag: ้อ้างว้าง
-
“ความเหงา” อาจไม่ได้ฆ่าเรา แต่ผลลัพธ์มันเลวร้าย ไม่ต่างกับดูดบุหรี่วันละ 15 มวน
เราอาจเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ความเหงาไม่เคยฆ่าใคร” แต่ว่ามันก็อาจเป็นสิ่งที่ทำร้ายสุขภาพกายและใจของเราได้เป็นอย่างมาก ยิ่งสำหรับเด็กรุ่นใหม่ในปัจจุบันด้วยแล้ว คำพูดที่ว่ามานั้นได้รับการอธิบายโดยมหาวิทยาลัย California Los Angeles (UCLA) เมื่อพวกเขาจัดทำเกณฑ์การประเมินระดับความเหงาของคน โดยผลสำรวจบอกว่าเด็ก Gen Z (อายุ 18-22 ปีในยุคนี้) ต้องเผชิญกับความเหงามากยิ่งกว่าคนสูงอายุซะอีก การสำรวจโดยบริษัทประกันชีวิต Cigna ชี้ให้เห็นว่า วัยรุ่นในช่วง Gen Z มีคะแนนระดับความเหงาอยู่ที่ 42 คะแนน ในขณะที่ผู้สูงอายุ (อายุมากกว่า 72 ปี) มีเพียง 39 คะแนนเท่านั้น David Cordani ประธานบริษัท Cigna บอกว่าสาเหตุของความเหงาในวัยรุ่นนั้น เกิดจากการที่พวกเขามักจะเล่นโซเชียลมีเดียมากจนเกินไป ซึ่งคนที่เล่นโซเชียลมีเดียมากๆ จะมีความรู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง เหมือนกับคนที่แทบไม่ได้เล่นโซเชียลมีเดียเลย เขาอธิบายว่าสิ่งที่จะช่วยทำให้เรารู้สึกหลุดพ้นจากความเหงา คือการที่เราต้องสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนในสังคมอย่างมีความหมาย ไม่ใช่การที่เราแค่เลื่อนดูเฟซบุ๊กไปมาหรือเข้าไปเช็กโปรไฟล์ของคนรู้จักอย่างที่เราทำกันในปัจจุบัน ยิ่งไปกว่านั้น การที่เรามีความเหงาและโดดเดี่ยวจะส่งผลเสียไปยังสุขภาพกายและใจของเราได้เป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของความเครียด อาการซึมเศร้า นำไปสู่โรคเรื้อรังหลายต่อหลายอย่าง ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าหากจะเปรียบเทียบให้เห็นชัดๆ…
-
ศิลปินสร้างผลงาน เผยให้เห็นถึง ‘ราคะ’ และ ‘ความงดงามของการสัมผัส’ มันมีอะไรมากกว่าที่เห็น
‘การสัมผัส’ และ ‘ราคะ’ ถือเป็นการกระทำที่เกิดขึ้นได้กับมนุษย์ทุกคน อีกทั้งยังเป็นส่วนประกอบที่นำไปสู่กิจกรรมแห่งความสุขอย่างการมีเซ็กส์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดี แต่หากมองในมุมมองของศิลปะมันก็ดูน่าสนใจไม่เบา สำหรับวันนี้ #เหมียวหง่าว จะขอพาเพื่อนๆ ไปชมผลงานการวาดภาพของศิลปินชาวอิตาลีชื่อว่า Frida Castelli ที่จะมาทำให้เราได้มองเห็นถึงความงดงามของการ ‘สัมผัส’ และความรู้สึก ‘อยาก’ หรือ ‘ต้องการ’ ที่เกิดขึ้นกับมนุษย์ โดยผลงานดังกล่าวนั้นมีชื่อว่า #missyoueveryday มีคอนเซ็ปต์ที่ต้องการแสดงให้เห็นถึงการสัมผัสในแต่ละครั้ง ซึ่งมันมีความรู้สึกต่างๆ ซ่อนอยู่ ทั้งความสุข ความสงบ ความเหงา ความเร่าร้อน ความเศร้าเสียใจ และความต้องการ จะเป็นอย่างไรบ้างลองไปชมพร้อมๆ กัน ได้เลยจ้า… อีกกี่เดือนกว่าจะได้เจอกัน 70 วัน ถ้าฉันจะไม่ได้เจอเธออีกเลยล่ะ 45°29’00″ เหนือ, 9°12’00″ ตะวันออก เธอคือทุกสิ่งของฉัน เธอคือคนที่ฉันรัก ฉันควรจะจูบเธอให้มากกว่านี้ เติมเต็มที่ว่างในใจของฉัน ที่นี่แหละคือบ้าน…
-
รู้จักกับเมือง Monowi ในอเมริกา เมืองแสนเหงาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า และผู้อยู่อาศัย 1 คน
หากเพื่อนๆ คนไหนต้องการจะหลีกหนีความวุ่นวาย มุ่งสู่การใช้ชีวิตแบบเงียบสงบ เพลิดเพลินไปกับความเรียบง่าย เราขอแนะนำให้คุณรู้จักกับเมือง Monowi รัฐเนแบรสกา สหรัฐอเมริกา ซึ่งบอกเลยว่ามันตรงกับความต้องการของคุณมากๆ อย่างแน่นอน เพราะเมืองนี้มีประชากรอาศัยอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น!! เมื่ออ้างอิงตามข้อมูลประชากรของอเมริกาในปี 2010 ยืนยันแล้วว่าที่นี่มีคนอาศัยอยู่แค่คนเดียวจริงๆ เธอคนนั้นมีชื่อว่า Elsie Eiler สาววัย 84 ปี ผู้ที่ยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขท่ามกลางเมืองเล็กๆ อันแสนเดียวดาย ป้ายชื่อเมือง และจำนวนประชากรที่เหลืออยู่ Elsie เล่าว่าเมือง Monowi ไม่ได้เป็นเมืองที่เงียบเหงามาตั้งแต่แรก หากย้อนกลับไปในช่วง 1930s ที่นี่เคยมีประชากรอาศัยอยู่ด้วยกันกว่า 150 คน และเป็นเมืองที่อยู่ระหว่างเส้นทางรถไฟ Elkhorn ทำให้มีผู้คนสัญจรไปมาอยู่เสมอ ภายในเมืองตอนนั้นประกอบด้วยร้านขายของชำ 3 แห่ง ร้านอาหารอีกมากมาย หรือแม้แต่คุกที่นี่ก็ยังมี ซึ่งในยุคนั้น Elsie อาศัยอยู่ในฟาร์มที่ตั้งอยู่เขตรอบนอกของเมืองและได้เจอกับ Rudy สามีในอนาคตของเธอ ตอนที่ทั้งคู่กำลังเรียนอยู่ชั้นประถม เมื่อทั้งสองเรียนจบมัธยม พวกเขาก็ต้องแยกย้ายกันไป Rudy ได้ไปเป็นทหารรับใช้ชาติช่วงสงครามเกาหลี ในขณะที่ Elsie มุ่งหน้าสู่เมืองแคนซัส…
-
ศิลปินถ่ายทอดความ ‘โดดเดี่ยวอ้างว้าง’ ในแดนอาทิตย์อุทัย ในสไตล์เรโทรย้อนยุค 8-Bit
ความรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยวสามารถเกิดขึ้นได้ในทุกที่ทุกเวลาไม่เว้นแม้แต่ในเมืองใหญ่ๆ ในประเทศญี่ปุ่นอย่างโตเกียว โอซาก้า หรือนาโงย่า ที่ต่อให้มีผู้คนรายล้อมมากมายเพียงใดก็ยังคงทำให้เรารู้สึกเคว้งคว้างได้อยู่ดี ศิลปินที่ใช้ชื่อว่า Motocross-Saito จึงได้ทำการถ่ายทอดความรู้สึกเหล่านั้นผ่าน Gif สไตล์ย้อนยุคพิกเซล 8 บิท ภายในโซเชียลมีเดีย tumblr เพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ว่าความโดดเดี่ยวภายใต้แสงไฟในเมืองใหญ่นั้นมันทำให้เรารู้สึกอ้างว้างได้มากขนาดไหน ในยามค่ำคืนหน้าร้านสะดวกซื้อที่ร้างผู้คน มองออกไปจากบนที่สูงกลับรู้สึกว่าไม่เห็นใครเลย บนถนนที่ไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจไปได้เลย ทุกอย่างยังคงแล่นไป แต่เหมือนกับว่าเรากำลังย่ำอยู่กับที่ ไม่มีอะไรมากระตุ้น เหมือนกับสายน้ำที่เรียบนิ่ง กางร่มสามารถกันฝนที่ตกลงมาจากฟ้าได้ แต่ไม่สามารถกันฝนที่ตกอยู่ในใจได้ ใต้ร่มเงามีเพียงเรากับสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจเข้าใจกันด้วยคำพูดได้ การทำสิ่งต่างๆ ช่วยให้ลบความคิดทุกอย่างได้หมด แต่ไม่อาจลบความรู้สึก ยังคงยืนรออยู่อย่างนั้น แม้ไม่มีรถขับผ่านมาเลยก็ตาม ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มีเพียงเราที่ยังคงเชื่องช้าไม่ยอมไปไหน มีเพียงเสียงคลื่นที่พัดเข้ามา ไร้ซึ่งเสียงของผู้คน ลองทำหลายๆ สิ่งเพื่อขจัดความรู้สึกนี้ออกไปให้ได้ อาจมีบ้างที่ความเหงาถูกแทนที่ด้วยเพื่อนที่เข้าใจกันด้วยบางสิ่งที่ไม่ใช่คำพูด บางทีเราอาจไม่ได้เหงา แต่เราแค่เบื่อกับชีวิตในบางช่วง เป็นการรอผ้าที่นานกว่าปกติอย่างไม่มีเหตุผล…