‘Good Boy Jay’ การ์ตูนสั้นๆ ที่บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของเพื่อนซี้ที่ดีที่สุดของมนุษย์ (สุนัข)

ว่ากันว่า ‘สุนัข’ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์เลยก็ว่าได้ (เขาว่ากันนะ) ถึงแม้ว่าใครที่เลี้ยงแมวหรือสัตว์เลี้ยงชนิดอื่นก็ไม่ต้องเสียใจไป ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนของเราเหมือนกัน มีชีวิต มีจิตใจ ดูแลซึ่งกันและกัน แต่มันก็ต้องมีช่วงเวลาสุดท้ายที่ไม่มีใครอยากให้มาถึง

การ์ตูนสั้นชุด ‘Good Boy’ เป็นการบอกเล่าเรื่องราวของสุนัขของผู้เขียน มันมีชื่อว่าเจ้า Jay ซึ่งตลอดช่วงระยะเวลาชีวิตของมันนั้นได้สร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับเจ้าของ ความผูกพันที่มีก็ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาที่มันเริ่มป่วยและมีอายุมากขึ้น ก็ต้องได้รับการดูแลมากเป็นพิเศษ จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

 

Good Boy – จดหมายถึงเจ้า Jay

 

เจ้าได้มาอยู่กับเราเมื่อ 12 ปีที่แล้ว ตัวยังเล็กและขนฟูฟ่อง แถมยังเป็นไอ้ขี้แยเวลากินอาหารอีก

 

ฉันยังจำช่วงเวลาที่แกกินอิ่มจนท้องป่องได้ แบบว่ากินครีมจนหมด และยังจำช่วงเวลาที่แกตาปิดไปซะดื้อๆ โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร

 

จนมารู้ทีหลังว่ามีส้มที่โดนปอกเปลือกทิ้งเอาไว้ ทำให้แกรู้สึกกลัวส้มไม่กล้าเข้าใกล้อีก แถมยังเป็นหมาที่ทั้งดื้อ ทั้งซนเวลาที่พาไปเดินเล่นอีกต่างหาก (ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นความผิดฉันเองที่ไม่ฝึกแกให้ดีๆ)

 

แต่แกก็เป็นเด็กดีนะ มีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ไม่หวงเนื้อหวงตัวด้วย

 

ตัวแกเหม็น ชอบกินอุนจิแมว กลิ้งตัวไปมา

 

ชอบกระโดดลงไปเล่นน้ำในคลอง ไม่ได้ห่วงตัวเองเลยว่าว่ายน้ำเป็นมั้ย แค่อยากจะกระโดดลงน้ำ และฉันจำไม่ได้ว่าเราจะเอาโดนัทขึ้นไปไว้บนต้นไม้ทำไม แต่ก็จำได้ว่าแกก็ยังงับไปกินได้อยู่ดี

 

ด้วยรอยยิ้มกว้างๆ บนใบหน้า และตาที่มองไปคนละข้าง ทำให้แกกลายเป็นหมาที่มีความสุขตลอดเวลา

 

จนกระทั่งวันหนึ่งที่แกเปลี่ยนไป สัตวแพทย์ก็บอกว่าอาการน่าเป็นห่วง และจะต้องกักตัวเอาไว้ดูอาการ มันเป็นช่วงเวลารอคอยที่แย่ที่สุดเลยรู้มั้ย

 

แต่แล้วแกก็ผ่านพ้นมันมาได้ รอยยิ้มและการกระดิกหางของแกก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม สัตว์แพทย์ถึงกับงงไปเลย

 

แกกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง กับตัวตนที่เคยเป็น (ก็เกือบจะ) เพราะกลับมาคราวนี้มันก็ไม่ได้เหมือนเดิมไปซะทุกอย่าง แกเริ่มเดินไม่ค่อยได้และมักจะล้มอยู่เสมอๆ

 

สัตวแพทย์บอกว่าแกจะมีอาการไม่ค่อยดี และอาจจะอยู่ได้ไม่นานจนถึงสิ้นฤดูร้อน แต่สุดท้ายแกก็อยู่ถึงสิ้นฤดูร้อน ยาวไปจนถึงคริสต์มาสและปีใหม่เลยแหนะ

 

แต่ร่างกายของแกกลับแย่ลงกว่าเดิม ยิ่งนานวัน ยารักษาที่กินเป็นประจำก็เริ่มด้อยประสิทธิภาพลง

 

แกไม่รู้สึกเจ็บป่วยเลย แกก็ยังคงเป็นหมาที่มีความสุข กระดิกหางได้เหมือนเดิม ก็มีเพียงแค่ว่าแกจะทำอะไรได้ยากกว่าเดิม

 

ฉันถามสัตวแพทย์ว่าวันและเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ ซึ่งเธอก็บอกว่า ‘เดี๋ยวพวกเธอก็จะรู้เอง’ ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจว่าเธอหมายความว่าอะไรกันแน่?

 

จนกระทั่งวันนั้นก็มาถึง

 

ฉันเริ่มรู้แล้วว่าตรงไหนที่แกต้องการความช่วยเหลือที่จะยืนหรือเดิน แกก็ยังคงไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร แต่ดูเหมือนจะเหนื่อยมาก

 

เราได้กำหนดวันนั้นเอาไว้แล้ว มันทำให้ใจฉันสลาย เราวางแผนสำหรับวันสุดท้ายสำหรับแก ปล่อยให้แกนอนเล่นบนโซฟา ดูแลแกเป็นอย่างดี

 

ทำอาหารมื้อพิเศษแสนอร่อยให้สำหรับแก ใช้เวลาทั้งวันอยู่ร่วมกับแก

จนเวลานั้นก็มาถึงซะที

 

เราอยู่กับแกตลอด คอยคุยกับแกจนกระทั่งแกหลับไป เรายังคงลูบขนของแกแม้ว่าแกจะจากไปแล้ว และมันทำให้รู้สึกไม่เหมือนว่าเป็นแกอีกแล้ว แกเป็นตัวตนของตัวเองได้ดีมากๆ เลยแม้ว่าจะต้องผ่านอะไรมามากมายก็ตาม

 

แกเป็นเด็กดี

.

.

.

.

.

 

ทุกชีวิตล้วนมีระยะเวลาของตนเอง เพราะฉะนั้นช่วงเวลาที่ยังอยู่ด้วยกัน จงดูแลกันและกันให้ดีๆ ใช้เวลาทุกวินาทีที่มีค่า สร้างความสุขและรอยยิ้ม ไปจนถึงวาระสุดท้าย

ที่มา : anythingcomic