สาวญี่ปุ่นลงทุนใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวบนเกาะเป็นเวลา 19 วัน อย่างกับในหนัง Castaway เลย!!

หากคุณเคยคิดว่าการอยู่ในสังคมร่วมกับคนบางคนหรือสังคมบางสังคมเป็นเรื่องที่อยาก และอยากจะหนีไปที่ไหนไกลๆ แบบไม่มีผู้คนแล้วล่ะก็ คุณอาจจะอยากเปลี่ยนใจหลังจากที่ได้อ่านเรื่องราวของสาวญี่ปุ่นรายนี้ก็ได้นะ

หญิงสาวรายนี้มีชื่อว่า Reikko Hori วัย 22 ปี จากญี่ปุ่น เธอจัดสินใจซื้อแพ็คเกจทัวร์กับบริษัท Docastaway ซึ่งเป็นบริษัทที่ขึ้นชื่อเรื่องการพาคนไปลำบาก เอ้ย! พาคนไปทัวร์แบบแอดเวนเจอร์

ซึ่งคำว่า “แอดเวนเจอร์” ในที่นี้เองก็มีหลายระดับด้วยกัน ตั้งแต่แบบเบาๆ มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากมาย ไปจนถึงระดับยากๆ ที่แทบจะไม่มีมนุษย์หลงเหลืออยู่เลย ซึ่ง Reikko ก็ยืนยันว่าเธอต้องการระดับที่ ‘ยากที่สุด’

เมื่อได้ยินแบบนั้นทางทีมงานก็จัดให้ และพาเธอเดินทางไปยังเกาะ Amparo ในประเทศอินโดนีเซีย เมื่อเครื่องลงจอดและทีมงานได้เจอกับเธอก็ถึงกับอึ้งเลยทีเดียว เพราะเธอจัดกระเป๋าไม่เหมาะกับการมาใช้ชีวิตแบบผจญภัยเอาซะเลย

ทางด้านนาย Alvaro Cerezo หนึ่งในทีมงานของบริษัททัวร์ Docastaway ได้ให้สัมภาษณ์ว่า “เมื่อเธอเดินทางมาถึงสนามบินในวันแรก ผมเห็นว่าเธอไม่ได้เตรียมพร้อมกระเป๋าเท่าไหร่เลยและไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเท่าไหร่ มีแค่กางเกงยีนส์เท่านั้น”

และเท่านั้นยังไม่พอ ทีมงานต้องปวดหัวหนักกว่าเก่าเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้มีพื้นฐานความรู้ในการเอาตัวรอดเลย เพราะ Reikko ไม่สามารถรับรู้ถึงภัยอันตรายรอบๆ ตัวได้แบบทันท่วงที

แต่ด้วยสถานะการณ์ที่บีบบังคับ ทำให้ Reikko ต้องเอาตัวรอดด้วยวิธีต่างๆ ทั้งหาปลาด้วยหอก ปีนต้นมะพร้าวแล้วใช้หินทุบลูกมะพร้าวมากิน หรือการใช้แว่นขยายที่เตรียมมาในการจุดไฟให้ความอบอุ่น

Reikko ยอมรับว่าเหมือนเธอจะคิดผิดหน่อยๆ เพราะตอนที่เลือกมาเกาะนี้ เธอคิดว่ามันจะเล็กกว่านี้ซะอีก แถมเมื่อมาใช้ชีวิตคนเดียวแบบจริงๆ จังๆ แล้วเธอก็พบว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่ต้องรับมือกับความเหงาและโดดเดี่ยวบนเกาะ

ทั้งนี้เธอยอมรับว่าตัวเองมีมนุษยสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแย่สักหน่อย บ่อยครั้งที่เธอมักจะปลีกตัวไปอยู่คนเดียว แต่จากการใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวบนเกาะ 19 วัน ทำให้เธอค้นพบว่าเธอไม่ได้ต้องการจะอยู่คนเดียวอีกต่อไป เธอรู้สึกดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสังคมอีกครั้ง

สุดท้ายนี้ Reikko ได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อเกี่ยวกับทัศนคติที่เปลี่ยนไปว่า “ฉันอยากจะอยู่ในสังคมที่คิดบวก และตอนนี้ฉันตระหนักแล้วว่าสิ่งที่ฉันมีอยู่นั้นมันสำคัญต่อชีวิตของฉันขนาดไหน”