McDonald’s ฉลองอย่างสมเกียรติ ให้พนักงานหนุ่มดาวน์ซินโดรม ผู้ทำงานมานานกว่า 30 ปี

หลายๆคนอาจจะมองว่า ผู้ที่เกิดมาพร้อมความบกพร่องทางร่างกาย อย่างเช่นโรคดาวน์ซินโดรม อาจไม่เหมาะสมกับการทำงานร่วมกับคนทั่วไปในสังคม ซึ่งเราขอบอกเลยว่าผิดถนัด เพราะสำหรับผู้ป่วยดาวน์ฯแล้ว เมื่อพวกเค้าต้องใจทำอะไรแล้ว ความพยายามของพวกเค้าไม่เป็นที่สองรองใครอย่างแน่นอน

เช่นเดียวกับเรื่องราวชีวิตของพนักงานร้าน ‘McDonald’s’ หนุ่มชาวออสเตรเลีย Russell O’Grady วัย 48 ปี ผู้ทุ่มเทเวลายาวนานกว่า 30 ปี ไปกับการทำงานอย่างตั้งใจที่สาขา Northmead เมืองซิดนีย์ นับตั้งแต่ปี 1986

หนุ่ม Russell ผู้ทำงานร่วมกับแมคโดนัลด์ มาเป็นเวลานาน

แต่นอกเหนือจากการเป็นพนักงานแมคโดนัลด์ ประจำสาขาแห่งนี้แล้ว เขายังเป็นที่รัก และชื่นชอบของชาวเมืองเป็นอย่างมาก

Geoff คุณพ่อให้สัมภาษณ์ว่า “เขาเป็นเหมือนคนดังประจำตำบลเลยหล่ะ ทุกๆวันจะมีคนเข้ามาทักทาย พูดคุย ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ หรือแม้แต่เข้ามากอดให้กำลังใจ”

เขาวางแผนที่จะเกษียณตัวเองเมื่ออายุ 50 ปี

(ขยันจริงๆเลยแฮะ พี่เขาเก่งมากๆ)

ซึ่งก่อนหน้านี้ Russell เคยทำงานอยู่ในสายการผลิตมาก่อน แต่ในที่สุดเค้าก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วว่า เค้าสามารถไปทำงานอยู่หน้าร้านได้จริงๆ เขาจึงได้อยู่ในส่วนของแพ็คกิ้ง รวมไปถึงการดูแลทำความสะอาดภายในร้าน

“การที่เราสนับสนุนให้ผู้ป่วยดาวน์ซินโดรมมีงานทำ ช่วยทำให้พวกเค้าได้เข้าไปมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในสังคมมากขึ้น อย่างเช่นกรณีของ Russell เขามีความสุขขึ้นมาก และการทำงานช่วยทำให้เค้ารู้สึกเป็นที่ยอมรับของสังคม” พนักงานจาก Jobsupport ให้สัมภาษณ์

Russell และคุณพ่อของเขา

เป็นระยะเวลากว่า 30 ปี ที่คุณพ่อคอยเฝ้าดู Russell กับชีวิตการทำงานของเขามาโดยตลอด “ทุกๆนาที จะมีลูกค้าเข้ามาพูดคุยกับเค้าเสมอ และนั่นก็ทำให้เค้ายิ้มได้อย่างมีความสุขสุดๆ การทำงานสามารถช่วยเปลี่ยนชีวิตลูกชายผมไปตลอดกาล” คุณพ่อกล่าว

“ถึงแม้จะมีบ้างที่มีคนเข้ามาถามว่า ลูกชายของผมพิการรึเปล่า? แต่เค้ามักจะตอบไปว่า เมื่อก่อนตอนที่อยู่โรงเรียนหน่ะใช่ แต่ปัจจุบันทำงานที่แมค โดนัลด์ และหายแล้ว” 

อาจเป็นเพราะการที่ Russell ได้รับโอกาสให้มาทำงานร่วมกับคนอื่นอย่างปกติ ถือเป็นของขวัญล้ำค่าที่ทำให้ชีวิตเค้ามีความหมายมากยิ่งขึ้น…

ถึงแม้จะเป็นงานฉลองเล็กๆน้อยๆ แต่คงไม่สำคัญเท่าระยะเวลาทั้งหมดที่ผ่านมา ที่ช่วยทำให้ชีวิตเค้ามีความหมายมากขึ้นอีกครั้ง

เพียงแค่เราเปิดใจ และเปิดโอกาส เราเชื่อว่ายังมีผู้ป่วยดาวน์ฯ อีกมากที่ยังคงต้องการพื้นที่ในสังคม เพื่อช่วยให้พวกเค้าไม่ให้รู้สึกปล่าวเปลี่ยว หรือโดดเดี่ยวอีกต่อไป…

ที่มา: Metro