ช่างภาพตามถ่ายชีวิต “คนข้างถนนในบราซิล” ที่ต้องแลกมาด้วยคำสาปแช่งและการต่อสู้!!

เพื่อนๆ อาจจะคิดว่า การถ่ายรูปนั้นเป็นเรื่องง่ายๆ แค่มีกล้องก็ยกมาถ่ายได้แล้ว แต่ในความเป็นจริงเป็นอะไรที่ยากกว่านั้น โดยเฉพาะในบางสถานที่ หรือบางคนที่ไม่อยากให้ใครได้ภาพของเขาไป

แต่ขอเตือนว่า เรื่องราวและภาพที่เพื่อนๆ จะได้ดูต่อไปนี้อาจมีความรุนแรงและน่าไม่น่าดู ดังนั้นใครจะดูขอให้ทำใจให้เข้มแข็งก่อนนะ

บราซิลเป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่การจะถ่ายภาพนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แม้แต่ตามท้องถนน ผู้คนต่างก็ไม่อยากให้ใครมาถ่ายรูปไปง่ายๆ

เพราะพวกเขารู้ดีว่าช่างภาพอาจนำรูปของพวกเขาไปหาเงินได้มากมาย ในขณะเดียวกันก็กลัวว่าช่างภาพจะนำรูปพวกเขาไปทำให้เสียหาย

นี่จึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมเรามักจะเห็นการชกต่อยระหว่างคนตามท้องถนนกับช่างภาพ!!

และ Fabricio Brambatti เป็นหนึ่งในช่างภาพแห่งเมืองเซาเปาโล ที่สามารถถ่ายภาพวิถีชีวิตผู้คนข้างถนนมาได้ จนได้รับรางวัลจาก Lensculture ปี 2016 ในหมวดสตรีทโฟโต้กราฟ จากผลงานชุด “My Sweet Paradise”

หญิงบริการ

อนาเบลขายบริการอยู่ข้างถนน เธอถูกพ่อข่มขืนตอนเด็ก โดยพ่อของเธอจะใส่หน้ากากระหว่างการข่มขืนเพื่อกลบเกลื่อนว่าไม่ได้เป็นคนทำ แต่ลูกสาวก็รู้มาโดยตลอด

จนกระทั่งเมื่อเธออายุ 11 ขวบ เธอกับน้องจึงได้วางแผนพาพ่อของเธอเข้าไปอยู่ในคุก

และนี่คือภาพส่วนหนึ่งที่เขาได้บันทึกชีวิตประจำวันของผู้คนตามท้องถนนในเมืองเซาเปาโล ประเทศบราซิล ฟังดูจะเป็นเรื่องง่ายจะ แค่ถ่ายรูปผู้คน!?

แต่ Fabricio บอกว่า “หลายภาพที่ได้มานั้น มีราคาที่ต้องจ่ายต่างกัน บางภาพก็ต้องถูกด่าทอสาปแช่ง รวมทั้งการลงไม้ลงมือชกต่อยกันบนท้องถนนด้วย”

จนบางคนถึงกับกล่าวว่า เมืองแห่งนี้คือเมืองไร้รัก เพราะมีผู้คนอาศัยอยู่ถึงสิบสี่ล้านคน ท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองหลวง ไม่มีใครใส่ใจใคร ทุกคนจึงอยู่อย่างโดดเดี่ยวและหาความสุขในแบบของตัวเอง

ชายที่หนีออกจากโรงพยาบาล

ชายคนนี้หนีออกมาจากโรงพยาบาลเพราะไม่อยากให้ใครมาช่วยรักษา ทำให้บาดแผลของเขาเริ่มส่งกลิ่นเหม็นกระจายไปหลายช่วงตึก

ที่นี่เต็มไปด้วยคนไร้บ้าน คนติดยา หญิงขายบริการ และคนด้อยโอกาส และพวกเขาเหล่านี้มักจะคิดว่าเป็นคนไร้ค่าและเป็นกลุ่มคนที่ไม่มีความสุขที่สุด

แต่พวกเขาคงไม่รู้ว่า จริงๆ แล้วไม่ว่าจะสังคมไหน มนุษย์ทุกคนก็ต่างดิ้นรนเพื่อหาความสุขทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนเมา โสเภณี หรือแม้แต่คนที่มีเพียบพร้อมก็ตาม

แน่นอนว่า พื้นฐานชีวิตที่แตกต่างกัน การแสวงหาความสุขก็ย่อมแตกต่างกันไปด้วย ความสุขของเศรษฐีอาจต้องการมีมากกว่าคนอื่น ในขณะที่ความสุขของขี้เมานั้นอาจจะอยู่ที่แก้วเหล้าเท่านั้นเอง

หรือหากใครที่ต้องการลืมความเจ็บปวดในชีวิตอันขมขื่นที่เมืองหลวงแห่งนี้ ก็มียาเสพติดทุกรูปแบบให้บริการถึงที่พัก นั่นก็อาจจะเป็นสวรรค์ชั่วคราวของเหล่านักเสพก็ได้

ทั้งหมดนี้อาจจะดูดิบเถื่อน จนไม่มีใครอยากมาที่นี่ แต่สำหรับผู้คนที่นี่แล้ว มันก็ยังเป็นสวรรค์บนดินที่มีทั้งคำอวยพรและคำสาปแช่งอยู่คู่กัน เหมือนดั่งขาวกับดำ หยินและหยาง ที่ไม่สามารถแยกออกจากกันได้