หญิงสาวรับเลี้ยงแมวตาบอด แต่อดใจไม่ได้ เลยกลับไปรับน้องของมันมาอยู่ด้วย

ไม่สำคัญว่าจะอยู่ที่ไหน ขอแค่ที่นั่นมีคนที่เข้าใจก็พอ และในโลกนี้คงไม่มีใครเข้าใจเราดีเท่ากับคนที่เคยใช้ชีวิตด้วยกัน หรือผ่านอะไรมาเหมือนกันอีกแล้ว สัตว์เลี้ยงเองก็เช่นกัน

เหมือนกับแมวสองพี่น้อง Bop กับ Boop ที่ถูกพาเข้าไปในศูนย์พักพิงในรัฐเวอร์จิเนีย ประเทศสหรัฐอเมริกา ตอนที่อายุได้ไม่กี่สัปดาห์และทั้งคู่เกิดมาพร้อมความผิดปกติของตาเหมือนกัน

ต่อมา Bop แมวตัวส้มถูกพบว่ามีความผิดปกติที่เรียกว่า Microphthalmia ซึ่งทำให้ตามันมีขนาดเล็กมากและเป็นอันตรายถึงชีวิต

ความผิดปกติดังกล่าวนี้ไม่สามารถรักษาได้ คุณหมอจึงต้องผ่าตัดตามันออกทั้ง 2 ข้าง ก่อนที่ผู้อุปถัมภ์ Jen จะได้มาเจอ Bop และรับไปอยู่ด้วยหลังจากนั้นไม่กี่วัน

จริงๆ แล้ว การผ่าตัดในครั้งนี้เป็นเคสที่ค่อนข้างยาก แต่เจ้าเหมียวเอาชนะอุปสรรคเหล่านั้นทั้งหมด จนรอดชีวิตมาได้และถูกย้ายตัวไปยังมูลนิธิ Lost Dog and Cat Rescue Foundation ในเมือง Fairfax รัฐเวอร์จิเนีย

อย่างที่บอกไว้แต่แรกว่า Bop เข้ามาในศูนย์พักพิงพร้อมน้องชายอีกตัว แต่พวกมันไม่ได้อยู่ในกรงเดียวกัน เพราะ Boop อยู่ในสภาพที่พร้อมสำหรับการรับเลี้ยง ขณะที่ Bop ต้องเข้ารับการผ่าตัดตา

Jen บอกว่า “หลังจากที่ฉันรับเจ้าเหมียวตาบอดมาดูแลเป็นเวลากว่าสัปดาห์ ฉันไม่สามารถเอา Boop ออกจากใจได้เลย”

เพราะแบบนี้เธอจึงกลับไปยังศูนย์พักพิงอีกครั้งเพื่อพาน้องชายของเจ้าเหมียวตัวส้มมาอยู่ด้วย เพราะคงไม่มีใครเข้าใจเจ้าเหมียวตาบอดได้ดีเท่ากับพี่น้องของมันอีกแล้ว

Boop มีความผิดปกติกับตาเหมือนกัน แต่ของมันเป็นภาวะที่เรียกว่า Eyelid Agenesis ทำให้เปลือกตาไม่สามารถเติบโตได้ จนเกิดการอักเสบ

ดังนั้นเจ้าเหมียวจึงต้องรับการผ่าตัดเพื่อซ่อมแซมตา สำหรับการผ่าตัดเคสของ Boop ค่อนข้างมีค่าใช้จ่ายสูงและมีความซับซ้อน และหากปล่อยไว้อาจจะทำให้ตาของมันติดเชื้อเรื้อรังได้

อย่างไรก็ตาม Lost Dog and Cat Rescue Foundation ได้ระดมทุนให้เจ้าเหมียว จนทำให้มันได้รับการผ่าตัดโดยแพทย์รักษาตาในท้องถิ่น

แม้ว่า Bop ไม่สามารถมองเห็นได้ แต่มันสามารถเดินไปได้ทุกที่และทำทุกอย่างได้เหมือนที่แมวปกติ Jen บอกว่า “ตอนแรกเราสอนให้มันใช้บันไดและการขึ้นลงบนเฟอร์นิเจอร์บางชิ้น”

“แต่ตอนนี้มันสามารถเลื้อยขึ้นลงและวิ่งเล่นไปทั่วบ้าน แถมยังสามารถหาของเล่นชิ้นโปรดของตัวเองได้ด้วย แม้ว่าบางทีของชิ้นนั้นจะอยู่ในซอกเฟอร์นิเจอร์ก็ตาม”

Bop ให้ความสำคัญกับเสียงและกลิ่น เพื่อชดเชยดวงตาที่เสียไป มันไม่จำเป็นต้องมีคนคอยนำทาง แต่ถึงอย่างนั้น Boop ก็อยู่เคียงมันไม่ห่าง และยังพาไปสำรวจสถานที่ใหม่ๆ ในบางครั้งด้วย