ชาวเน็ตแชร์เรื่องราว “ทำผิดกฎ” เพื่อช่วยผู้อื่น สะท้อนสิ่งที่ถูกมองว่า “ผิด”

เป็นเรื่องที่ถกเถียงกันมาอย่างยาวนานถึงเรื่องที่ว่าพวกเรานั้นควรที่จะทำผิดกฎเพื่อช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกหรือไม่ แน่นอนว่าความเห็นในเรื่องแบบนี้นั้นย่อมแบ่งเป็นสองฝั่งสองฝ่าย ฝ่ายที่บอกว่ากฎหมายนั้นจำเป็นต้องผ่อนผันกันบ้าง และฝั่งที่บอกว่าไม่ว่าอย่างไรกฎก็ต้องเป็นกฎ ไม่อย่างนั้นสังคมก็ไม่สงบสุขกันเสียที

อะไรผิดอะไรถูกนั้นมันเป็นเรื่องที่พิสูจน์กันยาก เพราะแต่ล่ะคนก็มีความคิดต่อสิ่งต่างๆ ที่ไม่เหมือนกัน จะไปบอกว่าอะไรเป็นสีขาวหรือดำไปเลยนั้นจึงเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเท่าไหร่นัก

เหมือนดั่งเช่นเรื่องราวต่อไปนี้ของเหล่านที่แหกกฎ เพื่อช่วยเหลือใครสักคน ส่วนเรื่องที่ว่ามันเป็นเรื่องผิดหรือถูกนั้น คงต้องให้พวกเพื่อนๆ ตัดสินกันเอาเอง

ProbablyStoned0x1A4 เล่าว่า…

ตอนที่ผมทำงานอยู่ที่ร้านขายสินค้าเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง ผมปล่อยให้ชายไร้บ้านหยิบอาหารสุนัขไปจากร้านได้เลยเพราะผมไม่อยากให้สุนัขของเขาหิวตาย ตอนที่หมดกะของผมในวันนั้น ผมก็บังเอิญไปเห็นชายคนนั้นนั่งกินอาหารสุนัขอยู่กับสุนัขของเขาในลานจอดรถ ผมแทบจะร้องไห้อยู่ตรงนั้นเลย

npanth เล่าว่า…

ผมเคยทำงานอยู่ในร้านขายอะไหล่รถในช่วงที่มหาวิทยาลัยหยุดฤดูร้อน มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าร้านมาพร้อมแบตเตอรี่รถยนต์ที่พังไปแล้ว เธอแลดูเป็นทุกข์มาก เธอบอกว่าเธอต้องค้างค่าเช่าเพื่อซื้อแบตเตอรี่ เพราะไม่มีแบตเตอรี่ เธอก็ไม่มีรถ ไม่มีงาน เธอถามขอซื้อแบตเตอรี่ที่ถูกที่สุด

วันนั้นผมคิดเงินเธอค่าแบตเตอรี่ที่ถูกที่สุดราคา 50 ดอลลาร์สหรัฐ (ราวๆ 1,500 บาท) แต่หยิบแบตเตอรี่อย่างดี ราคา 300 ดอลลาร์สหรัฐ (ราวๆ 9,400 บาท) ให้แก่เธอ

TinCanCynic เล่าว่า…

ผมสมรู้ร่วมคิดกับเพื่อนร่วมงานและเจ้าหน้าที่อาวุโส เพื่อมอบเวลาอยู่บ้าน 2 เดือนให้แก่ลูกน้องของผมหลังจากที่ลูกชายเขาเกิด

ลูกของเขาอ่อนแอมากและอาจจะจากไปได้ทุกเมื่อ ลูกน้องของผมไม่มีวันลาเหลืออยู่แล้วแต่พวกเราอยากให้เขาได้อยู่กับลูกให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเราโทรไปถามอาการลูกของเขาเสมอๆ และคอยทำให้เบื้องบนคิดว่าเขามาทำงานอยู่ตลอดเวลา 2 เดือน

ท้ายที่สุดลูกเขาก็รอดชีวิตและอยู่มาจนตอนนี้อายุ 13 ปี ผมยังจำใบหน้าของภรรยาเขาตอนที่เธอขอบคุณพวกเราได้อยู่เลย

toomuchperfume เล่าว่า

ฉันทำงานเป็นพนักงานของ Starbucks และพวกเขามีนโยบายในการทิ้งแซนด์วิชทุกๆ สองวัน ฉันคิดว่ามันเปลืองมาก ฉันก็เลยทำเป็นเอาของพวกนั้นไปทิ้ง แต่พอเลิกงานก็แอบไปเก็บแซนวิชพวกนั้นกลับมาให้คนไร้บ้านใกล้ๆ บ้าน พวกเขาดีใจกันมาก มากเสียจนพวกเขาจำชื่อฉันได้เลย

แม้ว่าจะปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นล้วนแต่เป็นการทำความผิดกฎอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างนั้นคนที่พวกเขาช่วยเหลือไว้ ย่อมรู้สึกขอบคุณพวกเขาอย่างแน่นอน เหมือนกับที่ไม่มีอะไรดีหรือร้ายร้อยเปอร์เซ็นบนโลกใบนี้

ที่มา thechive