2 เรื่องเล่าชวนขนลุกของเพื่อนในจินตนาการ เพื่อนเล่นในวัยเด็กที่ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง

เคยได้ยินเรื่องเพื่อนในจินตนาการไหม? ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าประเทศของเรามีเรื่องพวกนี้อยู่มากไหม แต่สำหรับชาวต่างประเทศแล้ว การมีเพื่อนในจินตนาการนั้นเกิดขึ้นกับเด็กๆ จำนวนมากจนดูจะเป็นเรื่องปกติกันเลยทีเดียว

เพื่อนในจินตนาการนั้นเกิดมาจากจินตนาการของเด็กๆ สมกับชื่อ บางครั้งก็จะออกมาในรูปแบบของมนุษย์ที่มีนิสัยแปลกๆ หรือบางครั้งก็ไม่ใช่มนุษย์เสียด้วยซ้ำ ทำให้มีเรื่องเล่าน่ากลัวๆ ของเพื่อนที่ว่านี้ออกมาให้เห็นกันอยู่เรื่อยไป เหมือนดังเรื่องเล่าทั้งสองเรื่องที่เพื่อนๆ จะได้อ่านต่อไปนี้

 

Jenny

เมื่อตอนที่ฉันอายุได้สี่ขวบ ฉันกับแม่ได้มีโอกาสย้ายไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ที่สร้างขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ถึงอย่างนั้นก็ตาม ดูเหมือนว่าคุณแม่ของฉันจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับบ้านหลังนี้สักเท่าไหร่นัก เพราะมันมีส่วนหนึ่งของอิฐในชั้นใต้ดินของบ้าน ซึ่งดูจะไม่กลมกลืนกับส่วนอื่นๆ

 

 

คุณแม่บอกกับฉันว่าทันทีที่ฉันเข้าไปอยู่ในบ้าน ฉันก็เริ่มที่จะมีเพื่อนในจินตนาการขึ้นมาทันที โดยฉันบอกกับแม่ว่า เพื่อนคนนั้นมีชื่อว่า Jenny ในตอนนั้นคุณแม่คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กๆ จะเริ่มมีเพื่อนในจินตนาการเลยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

จนกระทั่งวันหนึ่งฉันบอกกับแม่ว่า Jenny อยากเล่นกับแมว และขอให้ฉันปล่อยแมวลงไปเล่นกับเธอที่ชั้นใต้ดิน พอคุณแม่ได้ฟังแบบนั้นเธอก็อนุญาต ฉันจึงปล่อยแมวที่เราเลี้ยงไว้ลงไปเพื่อเล่นกับเธอ… แต่มันก็ไม่กลับมาหาเราอีกเลย

 

 

เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นทำให้คุณแม่รู้สึกไม่ดีเอามากๆ ดังนั้นไม่กี่วันต่อมาในตอนที่ฉันบอกเธอว่าฉันขอลงไปเล่นกับ Jenny ที่ชั้นใต้ดินคุณแม่จึงไม่อนุญาต และไล่ให้ฉันไปนอนแทน

เช้าวันต่อมาฉันก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับแผลข่วนลึกที่แผ่นหลัง และขาทั้งสองข้าง ส่วนคุณแม่ที่กลัวเรื่องที่เกิดขึ้นมากก็ลองสืบประวัติของบ้านในทันที เธอเจอรูปเก่าๆ รูปหนึ่งซึ่งเป็นรูปของเด็กเจ็ดคน ที่มีชื่อของแต่ละคนเขียนไว้ที่ด้านหลังของรูป คุณแม่เอารูปที่ว่ามาให้ฉันดู และถามฉันว่ารู้จักใครในรูปนี้ไหม?

ฉันชี้ไปที่ผู้หญิงในรูปหนึ่งคนโดยไม่ลังเล และบอกว่านี่ล่ะคือ Jenny ซึ่งมันเป็นคนเดียวกับที่ชื่อด้านหลังเขียนว่า Jenny จริงๆ ทั้งๆ ที่คุณแม่มั่นใจว่าฉันต้องไม่เคยเห็นรูปใบนี้มาก่อนแน่ๆ

 

 

คุณแม่บอกว่าในตอนนั้นเธอกลัวเอามากๆ เพราะตามที่เธอสืบมา เด็กสาวที่ชื่อ Jenny นั้นเคยลงไปเล่นในชั้นใต้ดินของบ้าน แล้วก็ไม่มีใครพบเห็นเธออีกเลย และพวกเราก็รีบย้ายออกจากบ้านไป ในเวลาต่อมานั่นเอง

ความทรงจำในตอนเด็ก สำหรับฉันมันช่างเลือนลางมาก แต่ทุกครั้งที่มานึกถึงเรื่องในวันนั้น มันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีได้อย่างบอกไม่ถูกอยู่ดี

 

 

Scotty

ในตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นประถมผมมีเพื่อนสนิทชื่อว่า Ryan พวกเราเรียนอยู่ในห้องเดียวกัน วันหนึ่งมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาในห้องของพวกเรา… ชื่อของเขาคือ Andrew เขาเป็นเด็กที่มีปัญหากับการสื่อสารค่อนข้างมาก เขามักจะนั่งอยู่คนเดียวและไม่มีเพื่อนสักคน แต่ที่แปลกคือบางครั้งพวกเราก็จะเห็นเขาพูดกับตัวเองด้วย

 

 

ผมกับ Ryan ตัดสินใจว่าเราจะเป็นเพื่อนกับเด็กคนนั้น เวลาผ่านไปพอสมควรจนกระทั่งเขาสนิทกับพวกเรามากพอที่จะชวนพวกเราไปค้างคืนที่บ้าน แน่นอนว่าพวกเราตกลง การค้างคืนในวันนั้นเป็นไปได้ด้วยดี พวกเรารู้สึกสนุกมากๆ และ Andrew ก็ดูเหมือนจะผ่อนคลายกับการได้เล่นกับเพื่อนที่บ้านมากกว่าที่โรงเรียนอีกด้วย

ห้องของ Andrew นั้นอยู่ที่ชั้นใต้ดินของบ้าน ในตอนนั้นพวกเราก็ไม่ได้แปลกใจกับเรื่องนั้นนัก ห้องมันกว้างและน่าอยู่มากๆ เสียด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นพอเราปิดไฟนอนห้องของเขาจะมืดเอามากๆ มืดมากจนเราแทบจะมองไม่เห็น Andrew ที่นอนอยู่อีกมุมห้องด้วยซ้ำ

 

 

ในตอนที่ผมกำลังจะหลับไปนั้นเองจู่ๆ Andrew ก็เริ่มหวีดร้องเสียงแหลมสูงขึ้นมาเฉยๆ เขาลุกพรวดขึ้นยืน โดยที่ยังคงส่งเสียงราวกับกาน้ำร้อนไม่หยุด ผมเห็นเงาของเขาเคลื่อนที่เข้ามาหาพวกผมช้าๆ ด้วยความกลัวผมเลยเตะ Ryan ที่ไม่รู้ว่ายังนอนลงไปได้อย่างไรขึ้นมา

พวกเราทำอะไรไม่ถูกและได้แต่มอง Andrew เดินมายืนอยู่ข้างหน้าของเรา จากนั้นเขาก็ทรุดลงตรงนั้นราวกับหุ่นเชิดที่ถูกตัดสาย เสียงกรีดร้องเงียบสนิท ผมกับ Ryan ได้แต่มองหน้ากัน พวกเราตัวแข็งทื่อและพยายามที่จะยืนขึ้น

แต่ในตอนนั้นเอง Andrew ก็เอื้อมมือทั้งสองมาจับแขนของพวกเราคนละข้าง เขาออกแรงบีบมากจนพวกเราคิดว่ากระดูกแขนจะแตกออก ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับเค้นคำพูดออกมาจากลำคอว่า

“Scotty ต้องการให้พวกนายออกไป!!”

 

 

ผมกับ Ryan กระชากแขนของตัวเองออกจากมือของ Andrew ด้วยความกลัว… เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง จ้องมองพวกเราที่ตัวสั่น และระเบิดหัวเราะเสียงแหลมสูง พวกเราตัดสินใจได้ว่าต้องบอกเรื่องนี้กับแม่ของเขา และใช้แรงที่ยังพอมีลุกขึ้น แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรอีก Andrew ก็กรีดร้องด้วยเสียงดังที่สุดเท่าที่เราเคยเห็นคนกรีดร้องมา

แม่ของเขาได้ยินเสียงร้องนั่นและลงมาที่ชั้นใต้ดินอย่างรวดเร็ว เธอเปิดไฟทั้งหมดในห้อง และสิ่งที่พวกเราเห็นคือ Andrew ที่เกาแขนตัวเองไม่หยุดด้วยใบหน้าซีดเซียวราวกับคนตาย แม่ของเขารีบจับ Andrew นอนลง และกดร่างของเขาไว้

เธอพูดว่า “Andy ไม่เป็นไรๆ Scotty ไม่มีอยู่จริงเสียหน่อย” ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนที่จะหันมามองพวกเรา ขอโทษ และบอกให้พวกเราขึ้นไปเก็บข้าวของบนบ้าน เธอบอกว่าเดี๋ยวเธอจะไปส่งเราที่บ้านหลังจากที่เหตุการณ์สงบลง

หลังจากวันนั้น พวกเราก็ไม่ได้คุยกับ Andrew อยู่อีกราวๆ สองสัปดาห์ จนกระทั่งเรารวบรวมความกล้าถามเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น…

เขาบอกพวกเราว่า “ไม่เป็นไรแล้ว พวกเราจะไม่ได้เห็น Scotty อีกต่อไป และไม่มีใครควรจะเห็นเขาอีก…” พวกเราไม่ได้พูดกับเขาอีกเลยหลังจากนั้น จนกระทั่งวันหนึ่งเขาโดนสั่งย้ายโรงเรียนเพราะไปทำร้ายร่างกายเด็กคนหนึ่งด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง…

 

 

ที่มา scaryforkids